Goud voor EHBO Otterlo, Harskamp en Wekerom
De vereniging voor EHBO van Otterlo Harskamp en Wekerom hoopt dit najaar haar vijftigste verjaardag te vieren. Om precies te zijn, op 20 oktober 1956, werd deze vereniging opgericht. Al vijftig jaar werken deze drie dorpen samen om zich in te zetten voor hun medemens. Namen van de leiders van de begin jaren zijn Goossens, Brantjes en Busscher. Als eerste opzet is het hulpverlening in diverse omstandigheden voordat de ambulance of brandweer ter plaatse is, die nemen dan de verantwoording over. En we weten allemaal dat bij ongelukken soms elke seconde telt……… Hoe meer mensen hun EHBO diploma hebben en weten hoe zij moeten handelen in een noodsituatie, hoe meer kans er is dat die hulp niet te laat komt……

Een EHBO diploma halen is heus geen makkie, er wordt terdege kennis geëist. Een heel seizoen lang komen de cursisten wekelijks bij elkaar onder leiding van een eerstehulpinstructeur en een dokter. Eerst worden allerlei facetten van het menselijk lichaam behandeld en de werking daarvan, daarna wordt de eerste hulp ook daadwerkelijk in praktijk gebracht. Men leert verbanden aanleggen, bloedingen stoppen en omgaan met slachtoffers. Heel belangrijk zijn de levensreddende handelingen: het onderdeel reanimeren en het beademen van slachtoffers. Ben je eenmaal in bezit van het diploma, dan moet dit ook bijgehouden worden. Verplicht is om 7 avonden informatief en praktijk gericht bezig te zijn. Tegenwoordig wordt op veel bedrijven de BHV cursus vereist. Deze cursus is een uitgeklede EHBO opleiding, overal een klein beetje aan ruiken, maar is zeker niet verkeerd.

Wat te doen bij een ongeval? De EHBO’er zal heel snel de situatie in zich op nemen, en denken hoe te handelen. Dat is altijd verschillend. Meestal richten ze zich eerst op de slachtoffers. Men stelt een vluchtig onderzoek in en probeert het slachtoffer te stabiliseren. Heel belangrijk is ook dat het slachtoffer niet bewusteloos raakt en men probeert deze ”bij” te houden door allerlei vragen te stellen. Verder worden zonodig andere hulpinstanties gebeld en aanwijzingen gegeven. Het is gewoon vertrouwd te weten hoe men moet handelen, en wat men moet doen en wat men moet laten.

Bij grote evenementen is het verplicht dat er EHBO-ers aanwezig zijn. Dit kan van alles zijn: trekker-trek, een skeelerwedstrijd en autocross. EHBO moet tijdig aangevraagd worden in Otterlo, mevr. A Lourens regelt dit allemaal.

Eenmaal per jaar wordt er een grote oefening georganiseerd samen met een van de brandweerkorpsen van Otterlo, Harskamp, ISK (het kamp) en/of De Valk. De laatste oefening was in het gebouw van Van de Brink aan de Molenweg. Een gasontploffing in de fabriek was de oorzaak van een uitslaande brand. Door naar deze brand te kijken knalden op de Molenweg twee personenauto’s op elkaar en er waren diverse
slachtoffers. Groot alarm werd afgegeven, en alle hulpverleners waren snel ter plaatse. Taak van de EHBO is dan om de slachtoffers op te vangen, gerust te stellen, te verzorgen en zonodig te verbinden. Later wordt de gang van zaken van deze avond uitvoerig besproken, worden de fouten eruit gehaald, en ook het “waarom” ervan. Alle partijen vinden dit een leerzame avond.

Twee van de leden zijn afgelopen koninginnedag gehuldigd en kregen een lintje toegereikt voor hun inzet: de heer E. van den Brink, en zijn vrouw M. van den Brink-Top. Beiden waren zeer verrast

Om het vijftigjarig bestaan te vieren en ook om bekendheid te geven aan het EHBO gebeuren is een feestcommissie in het leven geroepen. Achter de schermen wordt hard nagedacht, hoe men de bevolking hierbij kan betrekken…………….

Beste bestuursleden en leden van de EHBO vereniging Otterlo eo. Er is mij gevraagd of ik een stukje wil schrijven voor de jubileumkrant. Dan zal ik maar beginnen met mezelf voor te stellen.
Mijn naam is Janny Luttikhuisen. In 1987 heb ik mijn EHBO diploma gehaald. We kregen indertijd les van een kaderinstructeur die, laten we zeggen, niet zo piepjong meer was.
Het bestuur vond het beter als er iemand vanuit de eigen vereniging de kaderopleiding ging volgen. Zo was er altijd iemand die les kon geven. En men vroeg mij of ik die opleiding wilde doen. Dit is een goed besluit geweest. Terwijl ik nog met de opleiding bezig was, is onze kaderinstructeur overleden.
En in die opleiding leerde je op een andere manier les geven. Er mocht niet meer uit het boekje voorgelezen worden, maar het moest visueel duidelijk zijn. We moesten speciale stroken, met een klittenbandachtig materiaal aan de achterkant, maken met een letter sjabloon met daarop de verschijnselen, letsel, doel en de te verlenen hulp. Dit was een gigantisch karwei, vooral als je een fout maakte als je bijna klaar was. Kijk maar eens in het hoofdstuk “uitwendige wonden” hoeveel stroken dat zijn. Deze stroken kon je dan op een soort flanellen doek plakken om zo je les op te bouwen.
Later maakte je met de computer de mooiste sheets, en ik heb de stroken met veel genoegen in de prullenbak gedeponeerd.
In de ongeveer tien jaar dat ik les heb gegeven vond ik de vervolglessen vooral heel leuk. Je kunt er je fantasie in kwijt. Vaak deed ik dat in spelvorm, en dat sprak de cursisten erg aan. Maar soms leer je de mensen iets, wat in de praktijk niet altijd lukt. Zo ook met de les wonden. Als er een voorwerp in een wond zit moet je dat altijd laten zitten. Zo kan de arts bepalen hoe diep de wond is, en je brengt niet nog meer schade aan.
Een prachtig verhaal, nietwaar? Maar o wee, de eerst volgende les kreeg ik dat mooi op mijn bordje. Wat was er gebeurd? Mevrouw Jacobs was aan het naaien en naaide dwars door haar vinger. Meneer vond het toch al te gek om met naaimachine en al naar de dokter te gaan!!! Hij heeft toen de naald toch maar door gedraaid en de draad afgeknipt. Soms moet je wel eigen initiatief nemen.
Hoewel ik geen binding meer heb met de vereniging, wil ik het bestuur en de leden van harte feliciteren met hun jubileum. En vooral veel succes toewensen.

Met vriendelijke groet,
Janny Luttikhuisen